Pelgrim

Ik ben meerdere keren in Portugal geweest, op bezoek bij familie. Tijdens deze vakanties neemt mijn Tante ons dan op sleeptouw naar de meest bijzondere plekken in het land. Op deze tochten zie je ze lopen, in felgekleurde hesjes, langs de rechterzijde van de weg. De pelgrims, op weg naar Fatima. Ik heb niets, of liever gezegd steeds minder met geloof, maar ik bewonder wel de overgave van deze pelgrims. Als je dan in Fatima zelf gaat kijken, doen de echte pelgrims ook nog eens het laatste stuk op de knieën over de betonnen ondergrond afleggen. Dit alles omdat ze geloven.
Met afstand boven op mijn verlanglijstje staat het maken van een pelgrimstocht. Maakt niet zo zeer uit waar naartoe. Als het maar een echt lange tocht is, die alles van je vergt. Santiago de Compastella is een doel, maar het mag ook best Rome, Marseille of Porto zijn. Een tocht die alles behelst. Afhankelijk durven te zijn, nieuwe inzichten in je eigen zijn, jouw eigen geschiedenis weerspiegelen en overdenken, eindeloze diepgaande gesprekken met jouw wandelpartner, ontdekken waarom je bent wie je bent, ontdekken waar je veel meer mee moet doen, ontdekken hoe het verder moet. Fysieke grenzen opzoeken, moeilijke dagen doorstaan, emotionele momenten toelaten en je dichterbij voelen ben hen die je reeds zijn voor gegaan. Angsten overwinnen door te relativeren. Ziektes blokkeren en negeren omdat je door moet. Telkens een stapje voor zijn. Genieten van landschappen en stiltes. Behulpzaam zijn, delen en geven.
Ik wil ook een pelgrim zijn, maar dan zonder aanhang van wat voor een geloof dan ook. Alleen aan mijzelf en de hulpbereidheid van hen die ik tegenkom.

Wat had kunnen zijn

Ik kom uit een horecagezin. Thuis hadden we een Hotel, later een pension. Mijn oudste broer heeft 2 cafebedrijven gehad, mijn andere broer is ook lange tijd werkzaam geweest in de horeca. Ten tijde van de ontdekking van mijn eerste tumor in 1984 zat ik zelf op de Horecaschool in Heerlen. Gisteren ben ik op bezoek geweest bij 1 van mijn klasgenoten destijds. Sinds kort weet ik pas dat hij al 10 jaar een bedrijf heeft in Venlo, de stad waar ik woon. Ik ben daar gaan kijken hoe mijn toekomst had kunnen zijn. Een prachtbedrijf die hij met zijn vrouw en trouw personeel heeft neergezet. Alles onder controle. Hard werken, veel investeren en constant aanpassen aan veranderingen. Alert zijn dus. De hoofdcompetentie van een goed horecaman of vrouw. Dat is hem en zijn vrouw wel toevertrouwd. Vol belangstelling heeft hij mij rondgeleid en ronduit vertelt wat en hoe zij aan de zaak hebben gewerkt. Hoe zij al hun 25-jarige ervaring ten volle inzetten. De zaak straalde klasse uit. Grotendeels Duitse klasse. Maar dat is bewust, dat is zijn doelgroep. Normaal kan ik wel eens overlopen van jaloezie of in het ergste geval afgunst. Maar niet als ik oude vrienden tref, die het leven zo hebben opgepakt en hun kansen hebben benut. Creatief zijn. Hij was als persoon ook precies zoals ik hem 25 jaar geleden voor het laatst had gezien. Goed hart, geen kapsones. Zelfde voor zijn vrouw. Hands-on mentaliteit, de op 1 na beste competentie voor een horecamens. Het was een bijzondere ontmoeting. Warm, leerzaam en weemoedig. Het was mooi te zien wat had kunnen zijn.

Hoop doet leven

Ik was 18 en ik was net voor het eerst geconfronteerd met kanker. Ik kreeg van een toen (net) ex-vriendin een kaartje met een spreuk erop..."hoop doet leven". Als je zo'n kaartje krijgt, weet je dat het niet goed met je gaat. Toch was ik er tot op dat moment nog niet zo van bewust. Totdat ik die kaart kreeg. Lief bedoeld, maar wel angstaanjagend.
Nu ruim 26 jaar later kan ik mij het kaartje nog steeds herinneren. Ik weet zelfs nog hoe die uitzag. Blauwe lucht met enkele witte wolken en vanachter die wolken kwam een witte duif met in zijn slipstream de tekst "hoop doet leven". Hoe verzin je het. Enfin, de kaart kwam van mijn vriendin, die mij nog steeds lief was, daarom waardevol.
Als je te horen hebt gekregen dat je kanker hebt verandert je leven meteen. Nooit is de wereld om je heen nog hetzelfde. Je kan wel nog hetzelfde uitstralen, maar je hele denken, je hele "zijn" veranderd spoorslags. Ook dat van de mensen die zeggen dat dit niet zo is. Kleine dingetjes (uien snijden, tanden poetsen, auto wassen) blijven hetzelfde. Dingetjes waarbij je moet denken worden constant doorkruist met het grote K-woord. Als een witte duif met in zijn slipstream de woorden "hoop doet leven". Of iets in die strekking. Voor altijd.

Radicalisme

Ik word vaak herinnerd aan een film die ik zag omstreeks 1985. Het moet zijn geweest in de periode dat ik voor de eerste keer aan een tumor was geopereerd en 8 maanden plat in een gipsen korset moest liggen. Om de tijd een beetje door te komen haalde mijn broers om beurten een lading films bij de videotheek (voor de jeugdigen onder u die alleen digitale films kennen: Een videotheek verhuurde videobanden ter grootte van een pak invriesspinazie die vervolgens in een apparaat moesten worden geduwd ter grootte van een attachékoffer waarna de band van de ene naar de andere rol word geleid om vervolgens op het televisiescherm te worden weergegeven. Een attachékoffer was een koffer van hard materiaal waarin agenda's en dossiers van papier en een boterhammentrommel werden meegenomen. Een boterhammentrommel was een bakje waarin boterhammen vers werden bewaard om die in de middagpauze te nuttigen. Boterhammen zijn voedsel op grond van gezonde granen, tarwe, bloem, meel, zout enz.belegd met vlees of zoet) en deze keek ik dan. Soms 3 per dag. De film waar ik aan refereer heet "The Star Chamber". Een van de meest aansprekende acteerprestaties van Michael Douglas. Hierin hebben zich rechters in een geheime orde georganiseerd om processen waarbij verdachten vrij zijn gesproken vanwege gebrek aan bewijs en/of vrijspraak door vormfouten in het geheim opnieuw worden beoordeeld in de orde. Als de orde oordeelt dat de vrijgesprokene(n) wel schuldig zijn, zorgen zij in het geheim alsnog voor liquidatie.
Vaak zou ik hopen, dat zo'n orde in het geheim hier zou bestaan. Vaak heb ik eraan gedacht, bij gebrek aan beter, zelf zo'n orde op te richten. Zoals in de film zou deze orde met regelmaat bijeen komen om te (herbe)oordelen. Mijn orde zou moeten oordelen over schofterigheid, onnodig en buitensporig geweld en intimidatie. Mijn orde zou oordelen over de normen, want over waarden valt niet te oordelen, te subjectief. Mijn orde zou angst inboezemen daar waar nodig. Mijn orde zou niet voor liquidatie zorgen, maar voor corrigerende tikjes. Even een waarschuwing afgeven en als dit niet helpt nog een keer een waarschuwing. Mocht dit echt niet baten, liquidatie. Klaar. Alleen de rekening van de begrafenis en de maatschappij is van de schoft af. Voor iedereen beter. Oh ja. Al het gevonden cash gaat in de pot om de knokploeg te betalen.
Zaterdag nog. Ik breng een vriend naar huis, steken er plots een 3 tal meiden van N-afrikaanse afkomst over, alledrie een jaar of 12. Ik moet plots remmen, kijk hen dus geïrriteerd, geschrokken aan. Daarop reageren 2 van de meiden met gebarentaal die uitspreekt "wat ik me wel niet meen" gevolgd met een wegwerpgebaar richting mij.... Meteen bedacht ik dat de 3 meiden heel blij moeten zijn, dat mijn vrouw niet in de auto zit.
Zondag nog. Ik fiets op de grote heide in Venlo. Op het fietspad dat evenredig loopt aan de Klagenfurtlaan is een twee-rijrichtingen regel van toepassing. Op een gegeven moment komt mij een grote groep jongeren tussen de 12 en 16 jaar tegemoet. Zoals dat hoort ga ik alvast zo rechts mogelijk rijden. Zo niet de jeugdigen. In rijen van 4 komt men mij tegemoet. Rechtser kan ik niet meer, dus ik hoop steeds krachtiger dat men toch zal moeten wijken. Het scheelt helemaal niets of ik had 3 of 4 van die gasten bovenop me liggen, als ik niet toch maar de berm in was gereden. En dit alles ondanks de aanwezigheid van 2 leiders voorop. Pakweg 18 jaar. Niet ingrijpend, alleen maar gapend.
En zo kan ik honderd dingen roepen die vragen om correctie van buitenaf, want via normale wegen lukt het schijnbaar niet meer. Ik ben dit zo moe. Tijd voor mijn eigen Star Chamber. Mijn eigen vorm van radicalisme. Al is mijn intentie niet groter dan te corrigeren.

Tijd te kort

Voor dat je het weet ben je 46. Nog even jong van geest en lichaam als dat je was op je 30ste. Dat gevoel heb ik tenminste. De realiteit is echter anders. Al maanden sport ik mij helemaal van de wereld af, maar ik word niet jonger. Al was mij anders beloofd. De sportarts zei het nog: "Je voelt je straks steeds jonger worden". De leugenaar. Was zeker een motivatiepraatje van 'm. Dat hij het maar laat in het vervolg. Ik mag dan wel topfit zijn, mijn hart. Dat zal best, maar voor de rest doet alles pijn en/of voelt het behoorlijk "oud" aan. Ik kan al dagen niet rechtop zitten, het duurt 2 minuten voordat ik me om heb kunnen draaien om de wekkerradio uit te duwen, mijn vrouw wordt er zelfs wakker van (doet ze anders nooit), durf nauwelijks van de pot op te staan na mijn behoefte, vraag de eerste de beste voorbijganger mij even rechtop te duwen als ik iets op probeer te rapen. "Je voelt je straks steeds jonger worden....", 'me hoela!
Als hij bedoelde te zeggen dat het beter is voor mijn gezondheid. En dat het nog niet te laat is toch nog aan je gezondheid te werken en niet te verstikken in obesitas, sigaretten, alcohol en luiheid, dan had hij een punt! Daar heb ik wat aan gedaan. Dat voelt goed. Ik ga er dan maar van uit, dat ik de pijnen die ik voel moet doorstaan. Als die pijnen niet snel verdwijnen als ik straks wat gas terugneem, zoek ik hem opnieuw. Kan 'ie me goede pijnstillers voorschrijven. Dat zal 'm leren, de kwakzalver. Jonger zal ik me er dan waarschijnlijk niet door voelen. Fitter wel. Jonger voelen zal niet meer gaan vrees ik, daarvoor gaat de tijd te snel. We hebben simpelweg niet genoeg tijd. De tijd die we krijgen is te kort.

Een moeder van 85

Lang niet iedereen heeft het geluk een moeder te hebben van 85. Een zo lieve moeder. Mijn broers en zussen en ik wel. Wij hopen  haar nog lang in ons midden te hebben. Ma is de laatste jaren oud geworden. Met de valpartijen van de afgelopen 5 jaren is haar mobiliteit telkens slechter geworden. Met als toppunt haar val van een half jaar geleden. Een buurvrouw had haar door het raam op de vloer van haar huiskamer zien liggen. Ze lag er waarschijnlijk al vele uren, maar had niet de kracht iets te kunnen doen. De ambulance heeft haar toen naar het ziekenhuis gebracht. Mijn broer was inmiddels gewaarschuwd en na zijn telefoontje zijn wij zelf ook meteen richting ziekenhuis gereden. Toen begon de fase waarin wij - alle vijf de kinderen - besloten over ma's toekomst te moeten beslissen. Het onderwerp was al enige keren ter tafel gekomen de laatste jaren, maar nu zat iedereen op 1 lijn. Zo kon het niet langer. We willen haar nog veel langer in ons midden houden en dat kan niet als ze alleen blijft wonen. De behandelende artsen, de huisarts en wij zaten ook op 1 lijn. En nu zit ze sinds 3 maanden in een verzorgingstehuis. Ma zelf hield dit altijd af en werd zelf kwaad (iets wat haar vreemd is) als wij erover begonnen. Nu, niets daarover. Al snel begreep ze onze bezorgdheid en stemde ze toch nog verrassend snel in met de afschaffing van haar vrijheid. Echter is dat geen garantie voor directe plaatsing in een seniorentehuis. Wachtlijsten tot in Timboektoe dienen door flink lobbyen doorkruist te worden. Onze lobby heeft nu, na maanden, succes. Ma heeft sinds gisteren de ZZP4 status, inclusief een vermelding van lichte dementie-trekjes. De 1 na hoogste urgentie voor plaatsing in een seniorentehuis. Morgen gaat ze naar een transitie-afdeling, wachten op een plek (= iemands dood) in het favoriete seniorentehuis midden in het centrum. Daar kan ze dan hopelijk snel terecht. Al is hopen relatief, want ook zij weet dat er daarna nog maar 1 verhuizing zal zijn. Waarschijnlijk heeft ze het daarom zo lang mogelijk afgehouden. Zal ze er dan nu klaar voor zijn?

Denkend aan Holland..

Denkend InHolland
Zie ik gefraudeerde cijferlijsten
Om inkomsten te genereren
Voor eigen beurs alles bij elkaar liegen

Jokkend en bedriegend
Duur betaalde ambtenaren
Die naast hun riante inkomen
U en ik schaamteloos bedriegen

"Verantwoordelijkheid dient duur te worden betaald"
Kretologie die zijn weerga niet kent
Hooge omes blazen veel wind
Ongestraft van topbaan naar topbaan hoppen

Verantwoording gaat in die kringen met handdrukken gepaard
En netwerken zorgen voor elkaar en alweer een nieuw financieel fiasco
Te declareren bij de harde werker in lagere klasse
Die kan wel weer zijn eigen boontjes doppen

Denkend InHolland..

Casino

Zojuist teruggekeerd van het Casino. Doen we 2 keer per jaar. Op of omstreeks haar en mijn verjaardag. Eerst een hapje eten, de keuken is er van zeer acceptabel niveau. De prijs/kwaliteitverhouding goed. De ambiance werkt op mij zeer prettig. Als telg uit een horecagezin niet vreemd, getuige ook het feit dat ik student was aan de Hotelschool  in Heerlen ten tijde van de ontdekking en verwijdering van mijn 1e kankergezwel. Er speelt altijd door mijn gedachte, dat als ik niet ziek was geworden, de kans aannemelijk zou zijn dat ik hier in het casino floormanager of maître had kunnen zijn. Ik ben er wel de juiste en geschikte persoon voor. Ik zie alles. Ik zie wat de klant denkt en wenst. Aan zijn ogen, houding en gebaren. Ik zie het eerder als hem zelf. Jawel, als ik niet ziek was geworden was ik heel zeker manager of (mede)eigenaar van een (groot/vooraanstaand) horecagebeuren. Waarschijnlijk ook nog ver weg ergens in de wereld. Ik ben niet honkvast al vind ik het wel prettig "thuis" in mijn geboortestreek terug te komen om mijn gezicht af en toe te laten zien en te horen hoe het iedereen gaat. Natuurlijk heb ik vele malen erover nagedacht hoe ik toch in de horeca tussen de mensen actief zou kunnen zijn. Maar verder dan hersenspinsels en een enkel uitgewerkt plan is het nooit gekomen. Het dichtste bij was nog een uitgewerkt plan om een B&B-imperium te beginnen, waarbij elke B&B gerund zou worden door ex-kankerpatiënten met horecabloed. Die zijn er zat. Het idee was dan om verzekeraars zover te krijgen, dat zij hun klandizie die herstellende zijn van een kankeringreep (chemo, operatie) kon aanbieden zich te laten verwennen en een beetje bij te komen in een mooie omgeving onder de heerlijke Portugese/Spaanse/Italiaanse/Griekse of Turkse zon. Een voorziening dus. Als extra van de verzekeraar of waarvoor men zich tegen een symbolisch bedrag kan verzekeren. Plannen en kostenramingen/budgetten liggen nog ter inzage. Investeerders mogen zich alsnog melden.
Enfin. Het bloed stroomt nog steeds. En dat zal het wel altijd blijven doen. Ik ben voor de horeca geboren, maar kan er niets mee. Een frustratie die blijft. Van de 3 kelners vanavond in het restaurant was er 1 zeer geschikt. Die had ik zelf aangenomen kunnen hebben. 1 Was ook geschikt, maar nog niet volmaakt. 1 dame had ik na vanavond bedankt voor bewezen diensten. Wellicht was dit haar 1e avond. Als het goed is, zien we haar dan niet meer terug over 6 maanden als ik weer verjaar. Als we teruggaan naar het casino om het vanavond verloren bedrag terug te winnen van de staat.

Compassie

't Is enkele maanden geleden. Ik fietste met mijn handbike door het Limburgse land. Destijds was ik nog vrij ongetraind en snelheden kende ik nauwelijks. Ik hoorde een groepje jonge meiden ras naderen achter mij. Ik koos alvast een zo rechts mogelijke koers, zodat inhalen zelfs in groepen van drie zoals men vandaag fietst, mogelijk was. Het groepje jonge schonen, met mooie lange haren, allemaal ondervoed, maar meervoudig  multitaskend (fietsen, kwebbelen, sms'en, bellen tegelijk), passeerde mij toen 1 van hen mijn handicap (amputatie rechterbeen,-heup en -bekken) in haar ooghoek waarnam meteen gevolgd door de kreet - ik citeer - "getverr...". Door deze heldere opmerking was de nieuwsgierigheid van de andere 5 ook gewekt nog eens tien ogen richtten zich op de lege plek waar ooit mijn rechterbeen zat. Nog oordelend over de eerste kreet nam ik de hiernavolgende kreten nog maar nauwelijks waar. Ik hoorde slechts nog het geroezemoes van het groepje misselijke, verwaande, onfatsoenlijk opgevoede Barbie's verstommend in een elke seconden groter wordende afstand. Alleen nog bewoordingen als "zag je dat" en "bahhhuhaahhh" of iets van die strekking ving ik nog in geringe decibellen op, nog maar nauwelijks verstaanbaar. 1 van hun keek nog eens om met een blik op haar gezicht van hoe ik het in Godsnaam in mijn hoofd haalde in haar blikveld van haar nepwereld te verschijnen. In haar wereld was duidelijk geen plaats voor mij of mij gelijkenden.
Dit voorval heeft meer met me gedaan, dan ik eerder in 18 jaar amputatie-ervaring toeliet. Hier was ik, werkend aan mijn lichaam en conditie, voor mijzelf en anderen, beoordeeld met het klassement "Getverr....". Het ligt misschien aan mij, maar dit klonk naar een dikke onvoldoende.
Nou Barbie's..., nu ben ik aan beurt!
Wat jammer nou voor jullie, dat 5 van de 6 van jullie niet eens het aanschijn had van enige vorm van intelligentie, schoonheid en nog erger compassie. Wat zul je je de rest van je leven doodongelukkig voelen. Diep in de schulden sms'en, bellen en lenen om de auto te kunnen rijden die je klasgenootje die wel haar school heeft afgemaakt zojuist cash heeft gekocht. Wat voor een smoesjes ga je straks als 25 jarige verzinnen om wederom bij je ouders aan te moeten kloppen voor geld "voor je huishouden", maar in werkelijkheid om jouw nieuwe vriendje -rijdend in een veel te dure VW Golf- te helpen aan nieuwe joints, een grammetje coke of erger nog benzinegeld? Hoe zul je de gordijnen betalen van de babykamer in jouw stulpje in de Vogelaarwijk? Hoe verbitterd zul je worden als de wereld toch niet is wat je dacht: Krijgen zonder iets te doen, hebben, hebben, consumeren. Alles. Maar nog erger: Waar waren je ouders tijdens jouw opvoeding?  
Op latere leeftijd zul je terugkijken op je leven vol frustratie en boosheid op anderen. Terwijl je er zelf helemaal niets van gebakken hebt. En ik zal dan aan jullie denken. Vol compassie, omdat je een betere opvoeding had verdiend.

Onelegged Peter

Op zoek naar een nickname ben ik uitgekomen bij de titelnaam van deze blog. Diegenen die mij kennen kunnen deze naam snel verklaren. Voor diegenen die dat niet kunnen: Ik heb maar 1 been. Of liever gezegd, ik heb 1 been. Of nog anders gezegd, ik heb 1 been niet (meer). Maar ik zie het anders: Ik heb nog 1 been. Voor hetzelfde geld had ik er geen. Begrijpt u? Daarvoor had ik er dus meer. 2 om precies te zijn. Maar door verwijdering van een tumor uit mijn been, stond 1 been van die 2 al 8 jaar gefixeerd, stijf. Tumor weg, maar ook buigzaamheid weg. Vrij lastig, vooral met zitten. Maar goed, dat duurde maar 8 jaar.  Weer een tumor in mijn gefixeerde been/heup, dus nu geen risico's: Alles weg. En toen had ik er nog maar 1. Ik bedoel: Ik heb er nog een. Dat is zoals ik het zie: Ik heb er nog een, met de klemtoon op het 2e woord in die frase.
Omdat dit allemaal speelde in de jaren van mijn adolescentie heb ik nu als 46-jarige een langdurige geschiedenis, die ik de rest van mijn bestaan meeneem. In 1984, ik was 19, is er een tumor ontdekt en verwijderd, in 1993 weer. Nu 2011, 18 jaar na dato leef ik nog elke dag met de herinnering en angst. Al is dit laatste enorm afgenomen. Maar ook mijn leven is doorgegaan met heel veel mooie en minder mooie dingen. Maar altijd met het K-woord als bagage.
Dit betekent echter niet, dat in mijn leven geen plaats is voor geluk, liefde, humor, genot, ontspanning, sport enz. enz. Jawel, net zoals er plaats is voor verdriet, drama, haat, pijn,  spanning, stress enz.enz.
Ik deel graag mijn ervaringen en menig. Ik wil mijn opinie verspreiden.Ook wil ik a.h.v. vragen van lezers columns/blogs schrijven. Ik heb overal een mening over. En ik deel die nu eenmaal graag. Voila, de geboorte van dit blog. Fictie zal worden afgewisseld door non-fictie. Veel leesplezier!