dinsdag 26 juli 2011

Pelgrim

Ik ben meerdere keren in Portugal geweest, op bezoek bij familie. Tijdens deze vakanties neemt mijn Tante ons dan op sleeptouw naar de meest bijzondere plekken in het land. Op deze tochten zie je ze lopen, in felgekleurde hesjes, langs de rechterzijde van de weg. De pelgrims, op weg naar Fatima. Ik heb niets, of liever gezegd steeds minder met geloof, maar ik bewonder wel de overgave van deze pelgrims. Als je dan in Fatima zelf gaat kijken, doen de echte pelgrims ook nog eens het laatste stuk op de knieƫn over de betonnen ondergrond afleggen. Dit alles omdat ze geloven.
Met afstand boven op mijn verlanglijstje staat het maken van een pelgrimstocht. Maakt niet zo zeer uit waar naartoe. Als het maar een echt lange tocht is, die alles van je vergt. Santiago de Compastella is een doel, maar het mag ook best Rome, Marseille of Porto zijn. Een tocht die alles behelst. Afhankelijk durven te zijn, nieuwe inzichten in je eigen zijn, jouw eigen geschiedenis weerspiegelen en overdenken, eindeloze diepgaande gesprekken met jouw wandelpartner, ontdekken waarom je bent wie je bent, ontdekken waar je veel meer mee moet doen, ontdekken hoe het verder moet. Fysieke grenzen opzoeken, moeilijke dagen doorstaan, emotionele momenten toelaten en je dichterbij voelen ben hen die je reeds zijn voor gegaan. Angsten overwinnen door te relativeren. Ziektes blokkeren en negeren omdat je door moet. Telkens een stapje voor zijn. Genieten van landschappen en stiltes. Behulpzaam zijn, delen en geven.
Ik wil ook een pelgrim zijn, maar dan zonder aanhang van wat voor een geloof dan ook. Alleen aan mijzelf en de hulpbereidheid van hen die ik tegenkom.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten