Radicalisme

Ik word vaak herinnerd aan een film die ik zag omstreeks 1985. Het moet zijn geweest in de periode dat ik voor de eerste keer aan een tumor was geopereerd en 8 maanden plat in een gipsen korset moest liggen. Om de tijd een beetje door te komen haalde mijn broers om beurten een lading films bij de videotheek (voor de jeugdigen onder u die alleen digitale films kennen: Een videotheek verhuurde videobanden ter grootte van een pak invriesspinazie die vervolgens in een apparaat moesten worden geduwd ter grootte van een attachékoffer waarna de band van de ene naar de andere rol word geleid om vervolgens op het televisiescherm te worden weergegeven. Een attachékoffer was een koffer van hard materiaal waarin agenda's en dossiers van papier en een boterhammentrommel werden meegenomen. Een boterhammentrommel was een bakje waarin boterhammen vers werden bewaard om die in de middagpauze te nuttigen. Boterhammen zijn voedsel op grond van gezonde granen, tarwe, bloem, meel, zout enz.belegd met vlees of zoet) en deze keek ik dan. Soms 3 per dag. De film waar ik aan refereer heet "The Star Chamber". Een van de meest aansprekende acteerprestaties van Michael Douglas. Hierin hebben zich rechters in een geheime orde georganiseerd om processen waarbij verdachten vrij zijn gesproken vanwege gebrek aan bewijs en/of vrijspraak door vormfouten in het geheim opnieuw worden beoordeeld in de orde. Als de orde oordeelt dat de vrijgesprokene(n) wel schuldig zijn, zorgen zij in het geheim alsnog voor liquidatie.
Vaak zou ik hopen, dat zo'n orde in het geheim hier zou bestaan. Vaak heb ik eraan gedacht, bij gebrek aan beter, zelf zo'n orde op te richten. Zoals in de film zou deze orde met regelmaat bijeen komen om te (herbe)oordelen. Mijn orde zou moeten oordelen over schofterigheid, onnodig en buitensporig geweld en intimidatie. Mijn orde zou oordelen over de normen, want over waarden valt niet te oordelen, te subjectief. Mijn orde zou angst inboezemen daar waar nodig. Mijn orde zou niet voor liquidatie zorgen, maar voor corrigerende tikjes. Even een waarschuwing afgeven en als dit niet helpt nog een keer een waarschuwing. Mocht dit echt niet baten, liquidatie. Klaar. Alleen de rekening van de begrafenis en de maatschappij is van de schoft af. Voor iedereen beter. Oh ja. Al het gevonden cash gaat in de pot om de knokploeg te betalen.
Zaterdag nog. Ik breng een vriend naar huis, steken er plots een 3 tal meiden van N-afrikaanse afkomst over, alledrie een jaar of 12. Ik moet plots remmen, kijk hen dus geïrriteerd, geschrokken aan. Daarop reageren 2 van de meiden met gebarentaal die uitspreekt "wat ik me wel niet meen" gevolgd met een wegwerpgebaar richting mij.... Meteen bedacht ik dat de 3 meiden heel blij moeten zijn, dat mijn vrouw niet in de auto zit.
Zondag nog. Ik fiets op de grote heide in Venlo. Op het fietspad dat evenredig loopt aan de Klagenfurtlaan is een twee-rijrichtingen regel van toepassing. Op een gegeven moment komt mij een grote groep jongeren tussen de 12 en 16 jaar tegemoet. Zoals dat hoort ga ik alvast zo rechts mogelijk rijden. Zo niet de jeugdigen. In rijen van 4 komt men mij tegemoet. Rechtser kan ik niet meer, dus ik hoop steeds krachtiger dat men toch zal moeten wijken. Het scheelt helemaal niets of ik had 3 of 4 van die gasten bovenop me liggen, als ik niet toch maar de berm in was gereden. En dit alles ondanks de aanwezigheid van 2 leiders voorop. Pakweg 18 jaar. Niet ingrijpend, alleen maar gapend.
En zo kan ik honderd dingen roepen die vragen om correctie van buitenaf, want via normale wegen lukt het schijnbaar niet meer. Ik ben dit zo moe. Tijd voor mijn eigen Star Chamber. Mijn eigen vorm van radicalisme. Al is mijn intentie niet groter dan te corrigeren.