't Is enkele maanden geleden. Ik fietste met mijn handbike door het Limburgse land. Destijds was ik nog vrij ongetraind en snelheden kende ik nauwelijks. Ik hoorde een groepje jonge meiden ras naderen achter mij. Ik koos alvast een zo rechts mogelijke koers, zodat inhalen zelfs in groepen van drie zoals men vandaag fietst, mogelijk was. Het groepje jonge schonen, met mooie lange haren, allemaal ondervoed, maar meervoudig multitaskend (fietsen, kwebbelen, sms'en, bellen tegelijk), passeerde mij toen 1 van hen mijn handicap (amputatie rechterbeen,-heup en -bekken) in haar ooghoek waarnam meteen gevolgd door de kreet - ik citeer - "getverr...". Door deze heldere opmerking was de nieuwsgierigheid van de andere 5 ook gewekt nog eens tien ogen richtten zich op de lege plek waar ooit mijn rechterbeen zat. Nog oordelend over de eerste kreet nam ik de hiernavolgende kreten nog maar nauwelijks waar. Ik hoorde slechts nog het geroezemoes van het groepje misselijke, verwaande, onfatsoenlijk opgevoede Barbie's verstommend in een elke seconden groter wordende afstand. Alleen nog bewoordingen als "zag je dat" en "bahhhuhaahhh" of iets van die strekking ving ik nog in geringe decibellen op, nog maar nauwelijks verstaanbaar. 1 van hun keek nog eens om met een blik op haar gezicht van hoe ik het in Godsnaam in mijn hoofd haalde in haar blikveld van haar nepwereld te verschijnen. In haar wereld was duidelijk geen plaats voor mij of mij gelijkenden.
Dit voorval heeft meer met me gedaan, dan ik eerder in 18 jaar amputatie-ervaring toeliet. Hier was ik, werkend aan mijn lichaam en conditie, voor mijzelf en anderen, beoordeeld met het klassement "Getverr....". Het ligt misschien aan mij, maar dit klonk naar een dikke onvoldoende.
Nou Barbie's..., nu ben ik aan beurt!
Wat jammer nou voor jullie, dat 5 van de 6 van jullie niet eens het aanschijn had van enige vorm van intelligentie, schoonheid en nog erger compassie. Wat zul je je de rest van je leven doodongelukkig voelen. Diep in de schulden sms'en, bellen en lenen om de auto te kunnen rijden die je klasgenootje die wel haar school heeft afgemaakt zojuist cash heeft gekocht. Wat voor een smoesjes ga je straks als 25 jarige verzinnen om wederom bij je ouders aan te moeten kloppen voor geld "voor je huishouden", maar in werkelijkheid om jouw nieuwe vriendje -rijdend in een veel te dure VW Golf- te helpen aan nieuwe joints, een grammetje coke of erger nog benzinegeld? Hoe zul je de gordijnen betalen van de babykamer in jouw stulpje in de Vogelaarwijk? Hoe verbitterd zul je worden als de wereld toch niet is wat je dacht: Krijgen zonder iets te doen, hebben, hebben, consumeren. Alles. Maar nog erger: Waar waren je ouders tijdens jouw opvoeding?
Op latere leeftijd zul je terugkijken op je leven vol frustratie en boosheid op anderen. Terwijl je er zelf helemaal niets van gebakken hebt. En ik zal dan aan jullie denken. Vol compassie, omdat je een betere opvoeding had verdiend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten